Καλό παιχνίδι


Η σοβαρή υποβάθμιση του παλαιστινιακού χώρου στη Γάζα μετά τα γεγονότα του Οκτωβρίου, έγινε προφανώς από τη δεξιά κυβέρνηση του Ν, από τον ίδιο τον Ν, αλλά με τις ευλογίες των δυτικών συμμάχων, των ΗΠΑ, των αραβικών χωρών του Κόλπου, της Αιγύπτου. Τώρα, όπως φαίνεται, έχουν βάλει ένα όριο μέχρι πού μπορεί να φτάσει η στρατιωτική επιχείρηση. Ποιο είναι αυτό το όριο;

Με τον όρο "υποβάθμιση" εννοώ δύο πράγματα: τόσο την υλική και υλικοτεχνική καταστροφή του χώρου της Γάζας, όσο και την κοινωνικοπολιτική καταστροφή της Χαμάς, η οποία κατείχε και ζούσε σε αυτόν τον χώρο.

Ο πρώτος στόχος, ανταποκρίνεται στην επιθυμία του Ισραήλ να λύσει την προβληματική συνύπαρξη με τους όχι λιγότερο προβληματικούς Παλαιστίνιους της Γάζας. Ο τρόπος είναι να καταστήσουν τη ζωή τους αδύνατη και να τους ωθήσουν να μεταναστεύσουν αλλού (Αίγυπτος, Ιορδανία, Λίβανος κ.λπ.).Και μπορεί κανείς να συζητήσει την έννοια της "γενοκτονίας", αλλά εδώ πρόκειται μάλλον για μια "αναγκαστική εδαφική εκδίωξη". Για τους πολλούς, ίσως είναι, , λίγο γνωστό, αλλά από τη δίκη του Άιχμαν μαθαίνουμε ότι το αρχικό σχέδιο των Ναζί ήταν ακριβώς η αναγκαστική εκδίωξη και η γενοκτονία ήρθε αργότερα επειδή ήταν λιγότερο προβληματική πολιτικο-λογοτεχνικά ή ίσως απλά ήταν "πιο Αρία".

Στη Γάζα υπήρχαν 2,5 εκατομμύρια ντόπιοι, και οι Ισραηλινοί ελπίζουν να «πείσουν» δια της βίας τους περισσότερους να φύγουν (υποθέτοντας ότι κάποιος θα τους δεχτεί, αλλά η εκτίμησή μου είναι ότι τουλάχιστον ένα εκατομμύριο περίπου έχουν ήδη φύγει), έτσι ώστε να έχουν να διαχειριστούν έναν μικρότερο, διαχειρίσιμο και ακίνδυνο θύλακα.

Επιπλέον, την κοινωνική και πολιτική καταστροφή της Χαμάς, η οποία διευθετούσε τα ζητήματα αυτής της κοινότητας. Τόσο με άμεσα στρατιωτικά πλήγματα όσο και προκαλώντας ασφυξία στη Χαμάς, η οποία σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα έχει τον "λαό" στον οποίο στηρίζεται και τον εδαφικό της χώρο. Η πρόκληση ασφυξίας στον προστατευτικό χώρου των "τρομοκρατών" είναι η πρώτη παράγραφος σε όλα τα στρατιωτικά εγχειρίδια, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να έχει κανείς αποτελέσματα με αυτούς τους ασύμμετρους, άκαμπτους, αντάρτες.

Στο σημείο αυτό, το χθεσινό ψήφισμα λέει στον Ν ότι έχει φτάσει στο επιτρεπτό όριο και ως προς τους δύο στόχους. Το ψήφισμα ως γνωστόν το προώθησαν οι αραβικές χώρες. Και τώρα, τι;

Τώρα θα μπορούσε να ανοίξει η προβλεπόμενη δεύτερη φάση, το παιχνίδι του μετά την εισβολή, της μεταπολεμικής διαχείρισης και της αναδιάταξης της κατάστασης για ένα νέο συσχετισμό δυνάμεων.

Έχοντας φτάσει εδώ, επιτρέψτε μου να κάνω μια παρέκβαση της μεθόδου και θα συνεχίσω αμέσως μετά, ή αν δεν σας ενδιαφέρει παραλείψτε αυτήν και τις επόμενες δύο παραγράφους. Ισως είναι πολλοί αυτοί που έχουν παρατηρήσει ότι δεν γράφω κάθε εβδομάδα για την Ουκρανία ή την Παλαιστίνη ή οποιοδήποτε άλλο κρίσιμο ζήτημα, του λεγόμενου Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αν και ασχολούμαι και με αυτό ως μελετητής, γιατί πολλές από τις αναλύσεις μου ισχύουν μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Δεν είμαι δημοσιογράφος, ούτε προπαγανδιστής, ούτε έχω συναισθηματικές εκρήξεις για να εκτονώνομαι σε κοινωνικές αυταπάτες από κύματα συλλογικής οργής. Αυτό το κοινωνικό δίκτυο είναι ειδικά σχεδιασμένο να μοιράζεται συναισθηματικά κύματα που συχνά χειραγωγούνται και το να το χρησιμοποιείς για να εκλογικεύσεις είναι σαν να το χρησιμοποιείς με τη μορφή της guerrilla marketing, μια παλιά τεχνική αντίστασης την οποία χρησιμοποιούν όσοι έχουν λίγα και παλεύουν με όσους έχουν πολύ μεγαλύτερο "όγκο φωνής". Δηλαδή χρησιμοποιούν τα μέσα του άλλου με διαφορετικέςστοχεύσεις. 

Μια εβδομάδα μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, πριν δύο και πλέον χρόνια, έγραφα ότι ένας από τους πρωταρχικούς στόχους της αμερικανικής παγίδας στην Ουκρανία ήταν η πλήρης ηγεμονική κατάληψη της Ευρώπης. Όλοι όμως είχαν καταπιαστεί με το Ντονμπάς, τον Μέγα Πέτρο 2.0, τους Καντιανούς Ναζί, τον Κόκκινο Στρατό στο Βερολίνο, τους παγκόσμιους πολέμους και τις ατομικές βόμβες που μπορούσαν να εκραγούν ανά πάσα στιγμή, και περισσότερο διασκέδαζαν με αυτό το λιγότερο ρεαλιστικό και περισσότερο Netflix είδος, ενώ προσποιούνταν ότι ασχολούνται με τη "γεωπολιτική’’

Ήδη πριν τα γεγονότα του Οκτωβρίου, θύμιζα το μακροπρόθεσμο σενάριο, το μοιραίο "πλαίσιο" της Μέσης Ανατολής, με τους Αμερικανούς να επιδιώκουν μια στρατηγική συμφωνία μεταξύ του Ισραήλ και των χωρών του Κόλπου για την δημιουργία ενός εμπορικού-ενεργειακού διαδρόμου από την Ινδία προς την Ευρώπη κόντρα στα κινεζικά δίκτυα του BRI, και για να διαταράξουν τις νέες ρυθμίσεις των BRICS εκμεταλλευόμενοι την ασαφή στάση της Ινδίας. Μια τέτοια συμφωνία, ο Μπάιντεν και οι συν αυτώ ονειρεύονταν να την προβάλλουν στα θετικά της θητείας του, στις εκλογές του Νοεμβρίου για την προεδρία ενώ ο Μπλίνκεν το διατυμπάνιζε ήδη από τα τέλη Σεπτεμβρίου.

Αυτή η συμφωνία, το επιχειρησιακό της σχέδιο, η μετακίνηση κεφαλαίων για την υποστήριξη των έργων, δεν θα μπορούσε ασφαλώς να γίνει με τη Γάζα και τη Χαμάς όπως ήταν πριν από τον Οκτώβριο. Γιαυτό και όλοι σιωπούσαν βλέποντας τον Ν να κάνει ό,τι έκανε. Η περιοχή έπρεπε να εκκαθαριστεί, ήταν η φάση της "δημιουργικής καταστροφής", η εφαρμογή του σουμπετερισμού στη στρατηγική. Τώρα, έχοντας περιορίσει τη Γάζα στη Ράφα, τα πράγματα έχουν φτάσει σε ένα σταυροδρόμι.

Ο Ν και οι Ισραηλινοί θα ήθελαν να καθαρίσουν την όλη κατάσταση, να εξαλείψουν κάθε απομεινάρι παλαιστινιακής παρουσίας στη μετά τη Γάζα κατάσταση. Οι αραβικές χώρες έκαναν γνωστό στις ΗΠΑ ότι αυτό δεν θα το επιτρέψουν και ότι στη Γάζα θα πρέπει να υπάρχει μια έστω και συμβολική εδαφική παρουσία των Παλαιστινίων, με όσο το δυνατόν μικρότερη παρουσία της Χαμάς και δημογραφικά μειωμένη. Φαίνεται ότι αυτή η θέση – που είναι και πιο ρεαλιστική και την οποία ακόμη και ο Ν το γνωρίζει, ίσως οι αμφιταλαντευόμενοι στην κυβέρνησή του λιγότερο - έφερε τελικά την εκεχειρία. Από εδώ και πέρα, λοιπόν, θα ανοίξει η δεύτερη φάση, δηλαδή η διαπραγμάτευση. Τι θα διαπραγματευθούν ?

Πόσα λεφτά και για ποιο λόγο και έργα θα βάλουν οι Άραβες (Ευρωπαίοι, ΔΝΤ-Παγκόσμια Τράπεζα, διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις, ΜΚΟ που τρίβουν τα χέρια τους, σχεδόν όλες αγγλοσαξονικές) για την ανοικοδόμηση της περιοχής, υπέρ ποιας αδύναμης μορφής τοπικού παλαιστινιακού θεσμού, πώς θα μοιραστεί ο χώρος της πρώην Γάζας που οι Ισραηλινοί θέλουν ούτως ή άλλως να μειωθεί υπέρ τους (νέοι έποικοι, κερδοσκοπία σε κτίρια και υποδομές), τι είδους επίσημη αναγνώριση θα έχει ο νέος μικρός παλαιστινιακός πυρήνας με έδρα τη Ράφα.

Μια λύση που στέλνει στα αζήτητα την ιδέα των "δύο κρατών" που αποτελεί ρεφρέν της διπλωματικής δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια χωρίς πραγματική ουσία. Υλικό δημοσιογραφικού φιλανθρωπισμού για μια δυτική κοινή γνώμη, που έχει κάποια προβλήματα με τα ψήγματα συνείδησης της όταν βρίσκεται μπροστά στην ασχήμια της διεθνούς πολιτικής, την οποία καταλαβαίνει λιγότερο απότι την κβαντομηχανική.  Η νέα Ράφα, θα είναι ένα προτεκτοράτο με αμφίβολη προσωρινή νομική μορφή, με λίγο ΟΗΕ, Άραβες, ίσως και λίγη Παλαιστινιακή Αρχή (αλλά εδώ ανοίγονται και άλλα σενάρια), ακίνδυνο αλλά συμβολικά σημαντικό για τον αραβικό κόσμο.

Όσοι φοβούνται τη χρήση αυτού του νέου θύλακα ως βάση για μελλοντικές βεντέτες και ιντιφάντες από τα απομεινάρια της  Χαμάς, θα πρέπει να υπολογίσουν τους αριθμούς και τις διαστάσεις, τόσο εδαφικές όσο και δημογραφικές, της νέας πραγματικότητας. που δεν θα το επιτρέψει

Αυτές οι διαπραγματεύσεις θα έχουν τρεις κινητήριες δυνάμεις.

Την αμερικανική μηχανή που θα πιέσει, ελπίζοντας να φέρει ένα πακέτο "έχουμε μια νέα ιδέα για την Παλαιστίνη" στις εκλογές του Νοεμβρίου.

Την ισραηλινή μηχανή και το προσωπικό συμφέρον του Ν να μην υπάρξει καμία λύση πριν από τις αμερικανικές εκλογές, καθώς εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το τι παιχνίδι μπορεί να παιχτεί σε άλλα τέσσερα χρόνια Μπάιντεν ή Τραμπ. Η εκδοχή του Τραμπ είναι αναμφίβολα πιο εύπεπτη τόσο στη σημερινή ισραηλινή κυβέρνηση όσο και για τον Ν. Ο Τραμπ έχει ήδη στείλει τον Τζάρεντ Κούσνερ - σύζυγο της Ιβάνκα και εβραϊκής καταγωγής - στην περιοχή για να φτιάξει κατάσταση τις τελευταίες εβδομάδες. Εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι ο Μπάιντεν στις δημοσκοπήσεις φαίνεται να έχει πολλά προβλήματα με τους δικούς του μουσουλμάνους και διάφορους άλλους μη εβραίους ψηφοφόρους. Ποιος ξέρει, η νέα ευρωπαϊκή παράνοια με το ISIS-K (όποιος εφευρίσκει αυτά τα ακρωνύμια είναι ιδιοφυΐα, ελάτε τώρα, το ISIS-K τρομάζει, έτσι δεν είναι;) είναι επίσης μέρος του ευρύτερου σεναρίου.

Αυτό δίνει άλλους λίγους μήνες πολιτικής και νομικής επιβίωσης στον Ν και διευρύνει το εσωτερικό του κύρος- εξάλλου δεν έχουν κανέναν άλλον να διαχειριστεί αυτή τη διπλωματικά πολύ σύνθετη φάση παρά μόνο τη "γριά αλεπού", έναν τύπο που, όσο κι αν ενοχλεί πολλούς, το λιγότερο, είναι αναμφίβολα ένας πολιτικός χίλια και ένα καράτια. Όταν έρθει η "ημέρα της κρίσης" γι' αυτόν, αν εμφανιστεί στο Τελ Αβίβ με το κατάλληλο πακέτο που θα βάλει στο τραπέζι, ποιος ξέρει πόσοι θα θυμούνται τι, πώς και γιατί έκανε αυτό που έκανε. Στο πεδίο της μάχης ισχύει το βάναυσο "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα", είναι τελεολογικό (αλλά όχι καντιανό), το μετά, σβήνει τα ίχνη του πριν.

Η τρίτη μηχανή, αραβική και ευρωπαϊκή, θα παρακολουθεί, άλλωστε και αυτοί γνωρίζουν ότι πριν ή μετά τον ερχόμενο Νοέμβριο, πολλά θα αλλάξουν. Τώρα θα αξίζει επίσης να δούμε τι θα συμβεί στα εδάφη της Παλαιστινιακής Αρχής, ή μάλλον στις εσωτερικές πολιτικές διευθετήσεις που έχουν μπλοκαριστεί εδώ και καιρό από την πολιτική παράλυση και τους εσωτερικούς καβγάδες εντός της Φατάχ.

Είναι άγνωστος, ο πολιτικός, επιχειρησιακός και στρατιωτικός χώρος που θα παραχωρήσουν οι Άραβες στην παράταξη -Χαμάς (ό,τι έχει απομείνει από αυτήν)-Κατάρ-Ιράν/Λίβανος/Χεζμπολάχ. Πόσο θα συμμετέχουν με κάποιο τρόπο στο παιχνίδι ή όχι και κυρίως με ποιο τρόπο.

Οπότε βολευτείτε, γιατί για οκτώ μήνες θα υπάρχει πολιτική, διπλωματία, αψιμαχίες, εκβιασμοί, τρικλοποδιές, υψωμένες φωνές και φιλιά και ξανα-αγκαλιές, κάποια επανάληψη των βομβαρδισμών, ανθρωπιστικές πράξεις και λοιπές ψυχαγωγίες και ελάχιστα ή καθόλου λίπος. Ο Μπάιντεν θα διαπραγματευτεί με τον Ν και ο Ν με τον Μπάιντεν, ποντάρω στην γριά αλεπού, έχει το χαρτί του χρόνου που σε αυτές τις περιπτώσεις αξίζει πάρα πολύ. Προσέξτε όμως, τον Οκτώβριο ή λίγο πριν, ο Μπάιντεν θα ανοίξει και αυτός τα χαρτιά του.

Για όσους παρακολουθούν τις στρατηγικές εξελίξεις σε κρίσιμες περιοχές του κόσμου, θα έχει πολύ ενδιαφέρον. Καλό παιχνίδι.

[---->]

Ακου

 

Ακου Ελίζα Βόζεμπεργκ:

Σε ένα κράτος δικαίου:

-Δεν εκδίδεται απόφαση Ανωτάτου Δικαστηρίου (Αρειος Πάγος) εναντίον των πολιτών-δανειοληπτών σε εννέα ημέρες για να ικανοποιήσει παρανόμως τα κοράκια των δανείων, ενώ για τους απλούς πολίτες εκδίδει αποφάσεις μετά από χρόνια.

-Δεν παραπλανά, πρόεδρος του Αρείου Πάγου (Γεωργίου) τη Βουλή των Ελλήνων παρερμηνεύοντας απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τους δανειολήπτες σε ελβετικό φράγκο.

-Δεν διορίζει σε Ανεξάρτητη Αρχή, κυρία πρόεδρο του ΣτΕ που αποδέχθηκε και νομιμοποίησε όλα τα μνημόνια, ακόμη κι όταν οι ευρωπαϊκοί θεσμού δήλωναν ότι ήταν λάθος.

- Δεν προτείνεται η απαλλαγή ενός μεσήλικα για σεξουαλική επαφή με 12χρονο, θεωρώντας ότι δεν είναι βιασμός.

-Δεν παραμένουν επί ένα χρόνο ανέλεγκτες οι εταιρείες που  μετέφεραν χημικά σε τραίνο φάντασμα.

-Δεν αγνοούνται οι εκθέσεις των ευρωπαϊκών εισαγγελικών αρχών.

-Δεν γίνεται πρόεδρος της Δημοκρατίας κυρία που ανέτρεψε ολόκληρη τη νομολογία - πρότυπο για την Ευρώπη Ανωτάτου Δικαστηρίου για την προστασία του Περιβάλλοντος μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσει επιχειρηματικά συμφέροντα.

-Δεν γίνεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας κυρία που έχει αγοράσει (πόσο άραγε;) σπίτι από του εθνικούς νταβατζήδες.

-Δεν γίνεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας κυρία που ξέσκισε όλους τους συνταξιούχους, εξισορροπώντας τους απεχθείς και αντισυνταγματικούς νόμους Βρούτση, Κατρούγκαλου. 

-Δεν έχουν ακόμη απομακρυνθεί από το δικαστικό σώμα, εκείνοι που "ξεχνούν" στα συρτάρια τους με δικονομικά τερτίπια της πλάκας παράνομες παρακολουθήσεις πολιτικών και δημοσιογράφων.

Θα μπορούσα να γράφω κατεβατά γιατί δεν υπάρχει κράτος δικαίου στη χώρα. Και αντί να μιλάς για αντεθνική τακτική των βουλευτών της αντιπολίτευσης καταγγέλλοντας στην Ευρώπη τα όσα φρικτά συμβαίνουν στη χώρα, αναλογίσου ότι επί δικτατορίας εάν δεν υπήρχαν οι ελληνικές φωνές που ακούγονταν στο εξωτερικό θα είμασταν ακόμη αλυσοδεμένοι. Σε βολεύει να σιωπούμε. Δεν θα σου κάνουμε τη χάρη. Δεν θα καταλάβεις ποτέ πώς είναι η σύγχρονη φασιστική πλευρά της ιστορίας.

[---->]

Ο ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΤΗΣ

 

Ούτε μαστρωπός, ούτε βιαστής, ούτε νταβατζής.

Τώρα πια «διευκολυντής».

Όπως διευκολύνεις έναν γέρο ή ένα τυφλό, να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο, τόσο εξυπηρετικά και ανθρώπινα, «διευκολύνεις ένα 12χρονο παιδί, συνοδεύοντάς το στα μπουρδέλα.

Η Νέα Ομιλία του Όργουελ θριαμβεύει, θρυμματίζοντας τη γλώσσα, πληγώνοντας το μυαλό, καθαρίζοντας τη βρωμιά, εξιδανικεύοντας την προστυχιά.

Η συνταγή, απλή. Λέξεις με θετικό  νόημα και, όπου κρίνεται απαραίτητο, με το αρνητικό πρόσημο «μη».

Προστάτες του πολίτη, όχι μπάτσοι.

Ανάπτυξη, όχι ξεπούλημα.

Νόμος περί ευθύνης υπουργών, όχι ανευθυνότητας και αθώωσης κατά συρροή εγκλημάτων.

Στρατηγικός επενδυτής, όχι λαμόγιο.

Διακήρυξη, όχι εθνική μειοδοσία.

Μη κρατικά πανεπιστήμια, όχι ιδιωτικά παραμάγαζα.

Μη πλούσιος, όχι φτωχός.

Μη ειρήνη, όχι πόλεμος.

Το είπε, πριν χρόνια,  ο Χρόνης Μίσσιος, η γλώσσα εκφυλίζεται σ’ ένα κώδικα διαχειριστικής συνεννόησης.

«Δημιουργούν, Γουάτσον, μια ομιλία που θα βγαίνει από το λαρύγγι χωρίς καμιά συμμετοχή του εγκεφάλου.» 1984

Μερικές έννοιες δεν χρειάζεται καν να διαφοροποιηθούν, καθώς έχουν ήδη εξευτελιστεί.

Δικαιοσύνη, αντί για κουκούλωμα, συνενοχή και βούρκος.

[---->]

Πατρίς θρησκεία Εισαγγελία!!

 ''Ντυνόταν προκλητικά'', ''παραπλανήθηκαν'',''την πέρασαν για μεγαλύτερη'', ''ήθελαν να βοηθήσουν''

ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ : ΜΕΓΑΛΗ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ

Η Πορτογαλία, με τις γενικές εκλογές της Κυριακής 10 Μαρτίου, "στράφηκε προς τα δεξιά". Η Alianza Democrática (AD), ο συντηρητικός συνασπισμός, κέρδισε 79 βουλευτές, με ποσοστό 29,5% , έναντι 77 που κέρδισαν οι Σοσιαλιστές, με ποσοστό 28,7% των ψήφων, σε σύνολο 230.

Από την καταμέτρηση λείπουν οι 4 έδρες των Πορτογάλων στο εξωτερικό, οι οποίες θα γίνουν γνωστές σε μια εβδομάδα, αλλά η αναπαράσταση της πολιτικής εικόνας, είναι αρκετά οριστική.

Πρώτα απ' όλα, η εκλογική συμμετοχή ήταν υψηλή -με τα πρότυπα που επιβάλλονται πλέον σε ολόκληρη τη Δύση- με 66,23%, το υψηλότερο ποσοστό των τελευταίων πέντε προηγούμενων γενικών εκλογών.

Η έκκληση για  "χρήσιμη ψήφο" προς την κατεύθυνση των δύο μεγάλων πολιτικών πόλων της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς αγνοήθηκε. Οι δύο βασικοί συνασπισμοί δεν έφτασαν το 60% και το κατακερματισμένο πολιτικό πλαίσιο θα καταστήσει δύσκολη τη "διακυβέρνηση" της χώρας, ιδίως μπροστά στα κοινωνικά επείγοντα προβλήματα που αντιμετωπίζει εδώ και καιρό η χώρα : στέγαση, υγεία, επισφάλεια και χαμηλοί μισθοί σε ένα πλαίσιο "περιφερειακής" οικονομίας που έχει τιμωρηθεί βαριά από την κρίση.

Μια χούφτα ψήφων, μόλις 2.000, χωρίζει την AD από το PS του Pedro Nuno Santos.

Η Alianza αποτελείται από τρεις σχηματισμούς, εκτός από το κεντροδεξιό PSD: το συντηρητικό δεξιό CDP-PP και το PPM, δηλαδή το Λαϊκό Μοναρχικό Κόμμα, δύο σχηματισμοί που προηγουμένως δεν είχαν εκπροσώπους στη Συνέλευση.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα από κόμμα με την απόλυτη πλειοψηφία - 120 βουλευτές - με τον Κόστα, έγινε η μεγαλύτερη δύναμη της αντιπολίτευσης με τον Σάντος.

Η Chega,που είναι  πλέον η τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας, με 48 βουλευτές από 12  και ποσοστό λίγο πάνω από 18%, εκλέγει  εκπροσώπους σε όλες τις περιφέρειες της χώρας, εκτός από την Bragança, στο Βορρά- και γίνεται η δύναμη με τις περισσότερες ψήφους στο Νότο, στο Algarve, όπου η ακροδεξιά κατακτά τις έδρες που έχασαν οι σοσιαλιστές.

Είναι χαρακτηριστικό ότι κέρδισε  έδρες στο ιστορικό προοδευτικό προπύργιο του Αλεντέχο, αφαιρώντας ψήφους από τους κομμουνιστές.

Ο Βεντούρα, ηγέτης του ακροδεξιού σχηματισμού, χαίρεται και μιλά για το "τέλος του δικομματισμού" ενώ υποστηρίζει τη φόρμουλα ενός κυβερνητικού άξονα με τους συντηρητικούς (79 συν 48), που θα εγγυάται την πλειοψηφία των 230 μελών της Ρεπουμπλικανικής Συνέλευσης.

"Ο λαός είπε ότι η δεξιά πρέπει να κυβερνήσει", δήλωσε ο Βεντούρα, "και η εντολή μας είναι να κυβερνήσουμε την Πορτογαλία τα επόμενα τέσσερα χρόνια" για να "απαλλάξουμε την Πορτογαλία από την άκρα αριστερά".

Από την πλευρά της, η ριζοσπαστική αριστερά επιβεβαιώνει την πολιτική της περιθωριοποίηση, ακόμη και αν οι "συσχετισμοί δύναμης" στο εσωτερικό της αλλάζουν: το Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα το οποίο για πρώτη φορά παρουσίασε τον Πάουλο Ραϊμόντο, συνεχίζει να φυλλοροεί - από 6 σε 4 βουλευτές - οι έδρες του Bloque de Esquerda με τη νέα του ηγέτιδα Μαριάνα Μόρταγκουα παραμένουν 5, ενώ η Livre είναι η μόνη δύναμη που πραγματικά ανεβαίνει με 4 βουλευτές σε σχέση με τον μοναδικό που είχε εκλέξει το 2022.

Η Livre, με ποσοστό λίγο πάνω από 3%, εκλέγει τέσσερις βουλευτές στις κύριες μητροπολιτικές περιοχές (1 στο Πόρτο, 2 στη Λισαβόνα, 1 στη Σετούμπαλ).

Συνολικά 13 βουλευτές -αυτοί της "ριζοσπαστικής αριστεράς"-, ένας επιπλέον βουλευτής από αυτούς που εξέλεξε η Chega με 7% στις προηγούμενες εκλογές, και ένας επιπλέον εκπρόσωπος από όσους είχαν εκλεγεί.

Ο Μοντενέγκρο, μπορεί έτσι να επαναφέρει τους συντηρητικούς στην εξουσία, μετά τον αποκλεισμό τους με την ψήφο δυσπιστίας  πρώτα την περίοδο της λεγόμενης gerigonça (2015-2021) και στη συνέχεια τη σύντομη περίοδο της σοσιαλιστικής κυβέρνησης.

Η φόρμουλα του συντηρητικού συνασπισμού δεν είναι κάτι "ανήκουστο" στην πολιτική ιστορία της Πορτογαλίας, αν αναλογιστεί κανείς ότι, μόλις πέντε χρόνια μετά την έξοδό τους από τη "σαλαζαρική" δικτατορία, είχε κερδίσει τις εκλογές του 1979. Ωστόσο, η χρονική απόσταση δείχνει ότι βρισκόμαστε σε μια εντελώς νέα πολιτική φάση.

Ο Μοντενέγκρο αναδείχθηκε σε ένα κόμμα που επίσης καυχιόταν ότι διέθετε πρωτοκλασάτα στελέχη όπως ο πρώην πρωθυπουργός της "τρόικας", Pedro Passos Coehlo, (2011-2014) και ο δήμαρχος της Λισαβόνας και πρώην Ευρωπαίος επίτροπος, Carlos Moedas.

Το ερώτημα είναι : θα αντέξει ο λεγόμενος "δημοκρατικός υγειονομικός κλοιός" γύρω από το ακροδεξιό Chega ή θα κάνει πίσω χάρη της "κυβερνητικής σταθερότητας", έλαμβάνοντας όμως υπόψη το ειδικό βάρος της ακροδεξιάς για ορισμένα "κλασικά" ζητήματα που την ενδιαφέρουν;

Είναι σαφές ότι η κυβερνητική φιλοσοφία των συντηρητικών θα τείνει να θυσιάσει τις επείγουσες ανάγκες των πορτογαλικών υποτελών τάξεων, ακολουθώντας τις οδηγίες που έρχονται από τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον.

Ενδεικτική είναι μια φράση του Μοντενέγκρο που περιγράφει τα δύσκολα χρόνια της λιτότητας (2011-2014) και το έργο του πρώην συντηρητικού πρωθυπουργού: "η ζωή του λαού δεν βελτιώθηκε, αυτό που βελτιώθηκε είναι η χώρα". Χωρίς τον λαό, με λίγα λόγια, όλα θα είναι καλύτερα...

[---->]